جهاد فلسطین

در جهادِ فلسطین و در جهادِ دنیاى اسلام، شرط اصلى موفقیت، پاى فشردنِ بر اصول است. دشمن همواره ربودن اصول را هدف مى‏گیرد و با خدعه و وعده و تهدید، بر چشم پوشیدن از آن اصرار مى‏ورزد. با حذف یا کمرنگ شدن اصول، دنیاى اسلام شاخص‏هاى راهنما را گُم مى‏کند و محکومِ قواعدى مى‏شود که دشمن آن را تعیین کرده است و نتیجه معلوم است. غالباً بعضى در میان خودِ ملت‏هاى ما و از خودِ ما، به پیروى از دشمن، ما را به رها کردن اصول‏مان توصیه مى‏کنند و آن را تاکتیک و تدبیر مى‏نامند! انگیزه‏ى آنان هر چه باشد - غفلت یا طمع و خیانت - آنان مصداق این کلام خداوندند: «فترى الذین فى قلوبهم مرض یسارعون فیهم یقولون نخشى ان تصیبنا دائرة فعسى‏اللَّه ان یأتى بالفتح او امر من عنده فیصبحوا على ما اسرّوا فى انفسهم نادمین». آنان از کمک به دشمن هیچ سودى نمى‏برند. امریکا و غرب، بارها نشان داده‏اند که حتى به تسلیم‏شدگان هم رحم نمى‏کنند و چون تاریخ مصرف همکارى کنندگان به پایان برسد، به‏آسانى آنان را به دور مى‏افکنند. برخى دیگر، قدرت دشمن را به رخ مى‏کشند و حق‏طلبان را از اصطکاک با آن بیم مى‏دهند. در این سخن، مغالطه‏ى خطرناکى نهفته است. اولاً، دشمنى که انسان خردمند از اصطکاکِ با او پرهیز مى‏کند، دشمنى است که هویت او و منافع حیاتى او و اصل وجود او را هدف گرفته است؛ مقاومت در برابر چنین دشمنى، حُکم قاطع خرد انسانى است؛ زیرا بدیهى است که خسارت قطعىِ ناشى از تسلیم در برابر آن، همان خسارت احتمالى ناشى از مقابله با اوست؛ به اضافه‏ى ذلت و تحقیر.